DOI:10.56032/2523-4684.2023.2.6.107

В статье освещается своеобразие притчи как жанра религиозной литературы. Притча изучается в разных авторских контекстах с точки зрения ее социокультурной функциональности. Автор находит в притче разных времен и народов моменты обучения нравственности, духовного и трудового, семейно-ценностного воспитания. С точки зрения автор в притче заложены основы критериальной оценки человека, его образа жизни, которые четко дифференцируются через установленную структуру художественного противопоставления.
Ключевые слова: притча, художественное произведения, религиозно-нравственное содержание, литература, социокультурный аспект.

Мақалада діни әдебиеттің жанры ретіндегі астарлы әңгіменің өзіндік ерекшелігі көрсетілген. Астарлы әңгіме әртүрлі авторлық контексттерде оның әлеуметтік-мәдени функционалдығы тұрғысынан зерттеледі. Автор әртүрлі уақыттар мен халықтардың астарлы әңгімелерінен адамгершілікке, рухани және еңбек, отбасылық-құндылық тәрбиесіне үйрету сәттерін табады. Автордың көзқарасы бойынша астарлы әңгімеде адамды, оның өмір салтын критериалды бағалаудың негізі қаланған, олар көркемдік қарамақайшылықтың белгіленген құрылымы арқылы нақты сараланған.
Түйінді сөздер: астарлы әңгіме, көркем шығармалар, діниадамгершілік мазмұн, әдебиет, әлеуметтік-мәдени аспект.

The article highlights the peculiarity of the parable as a genre of religious literature. The parable is studied in different author's contexts from the point of view of its socio-cultural functionality. The author finds in the parables of different times and peoples moments of teaching morality, spiritual and labor, family and value education. From the author's point of view, the parable lays the foundations of a criterion assessment of a person, his way of life, which are clearly differentiated through the established structure of artistic opposition.
Key words: parable, artistic works, religious and moral content, literature, social and cultural aspect.