DOI:10.56032/2523-4684.2022.2.2.75

Punjab, one of the diverse states of India, is known for its composite culture, impeccable hospitality, delish food and incredible history; having been the site of great partition, it is also replete with the stories of loss, suffering and resilience. While Punjab can be seen and comprehended through various vantage points, the current paper proposes and focuses on the proposition that ‘Punjabiyat’- the essence and way of being a Punjabi, is reflected specifically through its attire-folk embroidery (Fulkaari and Baag), Folk-Dance and Music Art forms (Sammi and Jaago) and the focal point of hospitality (Saada Pind).
Phulkari, literally translated as flower shape, is a folk-art embroidery that originated in 15th c by rural women in Punjab, and is popularly arranged on Dupattas. “Many Punjabi women used phulkari (literally, “flower-work”) embroidery to decorate their daily garments and handmade gifts in the nineteenth century. Illustrations only partially convey the vibrant visual impact of phulkaris, and even color photographs fail to capture fully the sheen of the silk thread. The embroidery ranges from striking geometric medallions in reds, shocking pinks, and maroons, through almost monochromatic golden tapestry-like, fabric-covering designs, to narrative embroideries depicting people and objects of rural Punjab”.
Initially intended to be given away to daughters in marriage and holding a strong emotional value, the use of Fulkaari has widened and transitioned in the recent past. This study asserts that it can now also be seen as a cultural symbol and an artefact, to convey the bright and cheerful attitude of Punjabis and their general happy disposition towards life- Carpe Diem. Similarly, the folk-dance art form of Sammi- a dance performed originally by tribal women of Punjab, represents the true culture and spirit of Punjabiyat- the friendship, longing, celebration of love and a sense of optimism for life. While Bhangra and Giddha folk dance art forms have gained wide popularity; folk dance art forms like Sammi and Jaago too need representation and space in academic and historical discourse. This paper also intends to trace these two relatively lost dance art forms as signifying essentiality of ‘Punjabiyat’. Further ‘Saada Pind’- roughly translated as ‘my village’; conveys a sense of oneness, camaraderie, raw emotion and a place in time-space continuum where each stranger is welcomed with ‘Ji Aaayan Nu’. This study would establish how ‘Punjabiyat’; and consequentially ‘Indian’ cultural art forms can be a possibility of re-looking at the lost values of friendship, camaraderie, connection with the outside real world rather than a disparate and robotic connect with the monotonous clicks on our smart devices.
Key Words: Punjabiyat, Phulkari, Indian Culture, Revivalist art forms, Dance and Music.

Үндістанның алуан түрлі штаттарының бірі Пенджаб өзінің түрлі мәдениетімен, мінсіз қонақжайлылығымен, дәмді тағамымен және керемет тарихымен танымал. Жалпы Пенджаб туралы түрлі көзқарастар бары бәрімізге мәлім, бұл мақалада "Пенджаби" – бұл әрбір Пенджабтылықтың - өмір сүру салты, тұрмыс-тіршілігі оның киім үлгісінде (Пхулкари мен Бааг халықтық кестеде), сондай-ақ, музыкалық өнері мен халық биінің түрлерінде (Самми мен Jaago) жән де қонақжайлылықты үйлестіру орталығында (Saada Pind) байқалатыны туралы сөз болады.
Пхулкари, сөзбе-сөз аударғанда гүл пішіні дегенді білдіреді, ол- халықтық көркем кесте, оны алғаш рет 15 ғасырда Пенджабтағы ауыл әйелдері кестелеген. Сондай-ақ Дупатта да кеңінен пайдаланылады. ХІХ ғасырда Пенджабтың көптеген әйелдері күнделікті киетін киімдері мен қолдан жасалған сыйлықтарын безендіру үшін пхулкари кестелерін (сөзбе-сөз "гүл жұмыстары") қолданды. Иллюстрациялар пхулкаридің тек сыртқы пішінін ғана көрсете алады, тіпті түрлі-түсті фотосуреттер де жібек жіптің жылтырлығын толық жеткізе алмайды. Кестеде қызыл, қызғылт және күрең қызыл ашық геометриялық медальондар, монохромды алтын гобелен өрнектері бейнеленген. Сондай-ақ Пенджабтың адамдары мен тұрмыстық заттары бейнеленген мазмұнды кестелер де жиі кездеседі.
Бастапқыда пхулкари қыздарды тұрмысқа беруге арналған болатын, кейін келе оның қолдану аясы кеңейіп, өзгерді. Бұл зерттеуде пхулкариді пенджабтардың өмірге деген жарқын, бақытты көзқарасын – Carpe Diem-ді жеткізетін мәдени нышан мен артефакт ретінде қарастыруға болатындығы айтылады. Сол сияқты, бастапқыда Пенджаб тайпасының әйелдері орындаған би, Самми халықтық биінің түрі, - Пенджабидың шынайы мәдениеті мен рухын, яғни достығын, махаббатын және өмірге деген ұмтылысын, құштарлығын білдіреді. Бхангра мен Гиддха халықтық би өнерінің түрлері кеңінен танымал болғанымен, Самми мен Гаго сияқты халықтық би өнерінің түрлері академиялық және тарихи дискурста талдауды қажет етеді. Сонымен қатар, бұл мақалада би өнерінің салыстырмалы түрде жоғалған екі түрі "Пенджаби" мағынасын білдіретіндігін аңғарамыз. "Саада Пинд" – шамамен "менің ауылым" деп аударылады. Ол уақытша-кеңістік континуумында бірлік, серіктестік сезімін, шынайы эмоцияны көрсетеді, онда әр бейтаныс адам "Джи Ааян Ну" деп сәлемдеседі. Бұл зерттеу "пенджаби", демек, "үнді" мәдени өнер формалары достықтың, серіктестіктің, сыртқы шынайы әлеммен қарым-қатынастың жоғалған құндылықтарын қайта қарастыруға мүмкіндік береді.
Түйінді сөздер: Пенджабият, Фулкари, Үнді мəдениеті, жанданған өнер түрлері, би жəне музыка.

Пенджаб, один из самых разнообразных штатов Индии, известен своей сложной культурой, безупречным гостеприимством, вкусной едой и невероятной историей; являясь местом великого разделения, он также изобилует историями потерь, страданий и стойкости. В то время как Пенджаб можно увидеть и понять с разных точек зрения, в настоящей статье предлагается и фокусируется на утверждении, что "Пенджабият" – сущность и образ жизни пенджабца – отражается именно в его одежде (народной вышивке (Пхулкари и Бааг), формах народного танца и музыкального искусства (Самми и Jaago)) и координационном центре гостеприимства (Saada Pind).
Пхулкари, буквально переводимое как форма цветка, представляет собой народную художественную вышивку, которая была заявлена в 15 веке сельскими женщинами в Пенджабе и широко используется на Дупаттах. В девятнадцатом веке многие пенджабские женщины использовали вышивку пхулкари (буквально “цветочная работа”) для украшения своей повседневной одежды и подарков ручной работы. Иллюстрации лишь частично передают яркое визуальное воздействие phulkaris, и даже цветные фотографии не могут полностью передать блеск шелковой нити. Вышивка варьируется от ярких геометрических медальонов в красных, шокирующих розовых и бордовых тонах, до почти монохромных золотых гобеленовых узоров, покрывающих ткань, до повествовательных вышивок, изображающих людей и предметы сельского Пенджаба.
Первоначально пхулкари имел особенную эмоциональную ценность и был предназначен для передачи дочерям в замужество, использование его расширилось и изменилось в недавнем прошлом. В настоящем исследовании утверждается, что теперь пхулкари можно также рассматривать как культурный символ и артефакт, передающий яркое и жизнерадостное отношение пенджабцев и их общее счастливое отношение к жизни – Carpe Diem. Аналогичным образом форма народного танцевального искусства Самми, танец, первоначально исполняемый женщинами племени Пенджаб, представляет истинную культуру и дух Пенджабията – дружбу, стремление, празднование любви и чувство оптимизма по отношению к жизни. В то время как формы народного танцевального искусства Бхангра и Гиддха приобрели широкую популярность, такие формы народного танцевального искусства, как Самми и Яаго, тоже нуждаются в представлении в академическом и историческом дискурсе. В этой статье также предполагается проследить эти две относительно утраченные формы танцевального искусства как означающие сущность "Пенджабията". Далее "Саада Пинд" примерно переводится как "моя деревня’; передает чувство единства, товарищества, искренних эмоций и места в пространственно-временном континууме, где каждого незнакомца приветствуют ‘Джи Ааян Ну’. Это исследование устанавливает, как "пенджабият" и, следовательно, "индийские" культурные формы искусства могут стать возможностью переосмысления утраченных ценностей дружбы, товарищества, взаимоотношений с внешним реальным миром, а не разрозненными и роботизированными “коннектами” на наших интеллектуальных устройствах.
Ключевые слова: Пенджабият, Пхулкари, Индийская культура, Возрожденческие формы искусства, Танец и музыка.